ภาษาไทยวิบัติ? ประเด็นนี้เป็นที่ถกเถียงกันค่อนข้างเยอะในปัจจุบัน เนื่องจากพฤติกรรมในกลุ่มวัยรุ่นส่วนใหญ่ ที่มักจะประดิษฐ์คิดค้นคำใหม่ๆเพื่อสื่อความหมายกันภายในกลุ่ม บางถ้อยคำเป็นคำแผลง ( น้า,เน้,คร่า,แสรด,ชิมิ ) การกร่อนคำ ( เรื่ด,ดีมั่กๆ,กำ,เด๋ว,เท่ว ) การตัดคำ ( กาก,เนียน ) การนำอารมณ์ทางภาษาต่างประเทศมาแทรกในภาษา ( เธอว์, ฮร้าฟ ) คำใหม่ๆจากผู้มีชื่อเสียง ( อีเห็ดสด-โน้ต อุดม, ซะงั้น-น้าเน้ก) ทั้งนี้ เราจะเห็นได้ว่า วัฒนธรรมการใช้ภาษาของวัยรุ่นในยุคนี้ จะแบ่งออกเป็นสองประเภท คือ
1. การตัดคำ แผลงคำ กร่อนคำให้สั้นลง ( กำ เด๋ว เท่ว ) มีจุดประสงค์เพื่อให้มีความสะดวกรวดเร็วในการพิมพ์เพื่อสนทนากับผู้อื่นทางอินเตอร์เน็ต
2. การเพิ่มคำ,วรรณยุกต์ (เธอว์, ฮร้าฟ,คร่า ) มีจุดประสงค์ในการแสดงอารมณ์ที่ชัดเจนมากขึ้นในถ้อยคำนั้นๆ
และจากสถานการณ์ปัจจุบัน เราจะเห็นได้ว่า จะมีกลุ่มคนสองกลุ่มที่มีความเห็นแตกต่างกันในเรื่องภาษาวิบัติ แน่นอนว่ากลุ่มแรกคือกลุ่มวัยรุ่นผู้ใช้ภาษา และอีกกลุ่มหนึ่ง คือ ผู้ใหญ่ ซึ่งมันเรื่องที่ปกติมากที่สองกลุ่มนี้จะมองอะไรต่างกัน ไม่ใช่แค่เพียงเรื่องภาษาวิบัติ แต่ปัญหาสำคัญอยู่ที่ว่า
การใช้ภาษาวิบัตินั้นผิดตรงไหน?
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525 ให้ความหมายของคำว่า “ ภาษา ” ไว้ว่า “ ภาษา คือ เสียงหรือกิริยาอาการที่ทำความเข้าใจกันได้ คำพูด ถ้อยคำที่ใช้พูดกัน
รวมถึง วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์ ได้กล่าวถึงลักษณะสำคัญๆ อันเป็นคุณสมบัติของภาษา สรุปได้ดังนี้ (วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์ 2526 : 2)
1. ภาษาประกอบขึ้นด้วยเสียงและความหมาย โดยนัยของคุณสมบัตินี้ ภาษาหมายถึงภาษาพูดเท่านั้น ไม่รวมถึงภาษาเขียน ภาษาเขียนเป็นเพียงสิ่งประดิษฐ์ที่มนุษย์ใช้บันทึกภาษาพูด
2. ภาษาเป็นเรื่องของสัญลักษณ์ ซึ่งต้องมีการเรียนรู้จึงจะเข้าใจได้ว่าสัญลักษณ์นั้นมีความหมายว่าอย่างไร
3. ภาษามีระบบ เช่น การเรียงลำดับเสียง หรือการเรียงลำดับคำในประโยค การจะใช้ภาษาให้ถูกต้องจึงต้องเรียนรู้ระเบียบและกฎของภาษานั้นๆ
4. ภาษามีพลังงอกงามอันไม่สิ้นสุด จากจำนวนเสียงที่มีอยู่ ผู้พูดสามารถผลิตคำพูดได้ไม่รู้จบ เราจึงไม่อาจนับได้ว่าในภาษาหนึ่งๆ มีจำนวนคำเท่าใด
1. ภาษาประกอบขึ้นด้วยเสียงและความหมาย โดยนัยของคุณสมบัตินี้ ภาษาหมายถึงภาษาพูดเท่านั้น ไม่รวมถึงภาษาเขียน ภาษาเขียนเป็นเพียงสิ่งประดิษฐ์ที่มนุษย์ใช้บันทึกภาษาพูด
2. ภาษาเป็นเรื่องของสัญลักษณ์ ซึ่งต้องมีการเรียนรู้จึงจะเข้าใจได้ว่าสัญลักษณ์นั้นมีความหมายว่าอย่างไร
3. ภาษามีระบบ เช่น การเรียงลำดับเสียง หรือการเรียงลำดับคำในประโยค การจะใช้ภาษาให้ถูกต้องจึงต้องเรียนรู้ระเบียบและกฎของภาษานั้นๆ
4. ภาษามีพลังงอกงามอันไม่สิ้นสุด จากจำนวนเสียงที่มีอยู่ ผู้พูดสามารถผลิตคำพูดได้ไม่รู้จบ เราจึงไม่อาจนับได้ว่าในภาษาหนึ่งๆ มีจำนวนคำเท่าใด
วิเคราะห์จากคุณสมบัติข้อที่ 1 ของภาษา เราจะเห็นได้ว่า ภาษาวิบัติในปัจจุบัน แทบจะทั้งหมดเป็นภาษาเขียน ไม่ใช่ภาษาพูด นั่นเป็นเพราะการสื่อสารผ่านคอมพิวเตอร์และมือถือ ซึ่งเราจะเห็นได้ว่า ภาษาวิบัติในสมัยก่อน ( ก่อนยุคที่มีคอมพิวเตอร์ ) จะมีจำนวนน้อยกว่าภาษาวิบัติในปัจจุบัน แต่หากมองให้ลึกไปกว่านั้น ภาษาวิบัตินั้นมีทุกยุคทุกสมัย แต่สาเหตุสำคัญคืออินเตอร์เนต ที่มีผลให้ภาษาวิบัติในปัจจุบันที่ใช้สนทนากันในกลุ่มเล็กๆ กระจายไปเป็นวงกว้างทั่วทั้งประเทศ และในข้อที่ 4 ได้อธิบายปรากฏการณ์การใช้ภาษาวิบัติได้เป็นอย่างดี นั่นเพราะ "จากจำนวนเสียงที่มีอยู่ ผู้พูด(หรือเขียน) สามารถผลิตคำพูด(เขียน)ได้ไม่รู้จบ" ยิ่งภาษาไทยเป็นภาษาที่มีจำนวนวรรณยุกต์ สระ ค่อนข้างมาก ทำให้เราสามารถสร้างคำใหม่ๆขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง และนี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เกิดภาษาวิบัติขึ้นในปัจจุบัน
กลับมาที่คำถามที่ว่า การใช้ภาษาวิบัตินั้นผิดตรงไหน? ในมุมมองของผมมันไม่ใช่เรื่องผิด เพราะภาษาเป็นเพียงสัญลักษณ์ที่สมมติความหมาย และมันก็ไม่ใช่ปัญหา ผมออกจะมองว่ามันเป็นวัฒนธรรมที่ค่อนข้างน่ารักของคนในยุคนี้ด้วยซ้ำ ( รวมถึงการใช้อีโมคอน ^o^ -o- *o* ซึ่งจะไม่ขอกล่าวถึงในบทความนี้ ) แต่ปัญหาสำคัญอยู่ที่ไหน? ผมมองว่าปัญหาสำคัญ คือการที่วัยรุ่นในปัจจุบัน ไม่มีความรู้เรื่องหลักภาษาไทย และไม่มีพื้นฐานทางภาษาที่ดีพอ ( นี่เป็นปัญหาใหญ่ของสังคมไทย ที่เรามักจะแสวงหาสิ่งใหม่ๆ โดยไม่สนใจรากฐานที่มีอยู่แต่เดิม ) การแหวกขนบ แหวกกฏเกณฑ์ต่างๆ ผมคิดว่าเราจำเป็นจะต้องเรียนรู้และเข้าใจกฏเกณฑ์นั้นๆให้ดีเสียก่อน เปรียบเสมือการต่อเติมอาคาร ถ้าอาคารนั้นมีรากฐานที่ดี การต่อเติมก็จะกระทำได้โดยไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าอาคารนั้นมีรากฐานที่ไม่ดี เมื่อเราต่อเติมอะไรเข้าไป ก็อาจจะทำให้อาคารนั้นพังลงมาได้ นี่แหละคือสิ่งที่เป็นปัญหาในเรื่องการใช้ภาษาวิบัติในสังคมไทย
ภาษาวิบัติเป็นสิ่งที่สะท้อนปัญหาใหญ่ของสังคมไทย นั่นคือการมุ่งแสวงหาสิ่งใหม่ โดยละทิ้งสิ่งที่เคยมีอยู่ หากปล่อยไว้เช่นนี้ต่อไป ถามว่ามันส่งผลต่อการดำรงชีวิตของเรามากไหม? ก็ไม่หรอกครับ เราก็ไม่ได้อดตาย หรือต้องทำสงครามกันเพราะภาษาวิบัติ แต่ผลที่ตามมาจากการละทิ้งรากฐานของตนเอง คือการมีอนาคตที่ไม่มั่นคง และการถูก"กลืนชาติ"จากวัฒธรรมในยุคโลกาภิวัฒน์ เราอาจจะแค่สูญเสียภาษาไทยที่สวยงาม เหลือเพียงภาษาน่ารักๆ ( คริคริ ) เราอาจจะแค่สูญเสียดนตรีไทย สูญเสียวัฒนธรรมต่างๆ และรากฐานของคนไทยที่เคยมีอยู่ ( ซึ่งในความเป็นจริงก็เสียไปเยอะมากแล้ว )
สุดท้ายนี้ คุณจะมองว่าการใช้ภาษาวิบัติเป็นปัญหาหรือไม่ ก็อยู่ที่มุมมองของแต่ล่ะคน คุณอาจไม่เสียดายภาษาสวยงามเก่าๆที่เคยมีอยู่ ก็ไม่เป็นไร
นั่นเพราะการกระทำเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้คุณอดตายซะหน่อย ชิมิ?
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น